Nadolski Otto (1880–1941), inżynier lądowo-wodny, rektor Politechniki Lwowskiej. Ur. 18 XI w Gliniku (pow. Sambor), był synem Antoniego, urzędnika we Lwowie, oraz Marii z Feierów, i miał liczne rodzeństwo, w tym braci Ksawerego, inżyniera w woj. tarnopolskim, i Jana, urzędnika kolejowego, oraz pięć sióstr. Po ukończeniu gimnazjum we Lwowie i Wydziału Lądowo-Wodnego Politechniki Lwowskiej uzyskał w r. 1904 doktorat nauk technicznych i pracował w l. 1904–9 jako asystent, w l. 1909–12 jako konstruktor katedry budowli wodnych, w l. 1912–19 jako docent wodociągów i kanalizacji miast. W r. 1919 został profesorem zwycz. III katedry budownictwa wodnego i pozostał na tym stanowisku do r. 1941. Dodatkowo wykładał ustawodawstwo wodne i budownictwo morskie. W l. 1926/7 i 1933–6 był rektorem Politechniki Lwowskiej. Równolegle do zająć na uczelni pracował w l. 1904–19 jako adiunkt i następnie inspektor wodno-kanalizacyjny Namiestnictwa we Lwowie. W okresie 1921–39 był także naczelnym kierownikiem przebudowy Państwowych Zakładów Zdrojowych. Równocześnie też pracował jako cywilny inżynier budownictwa lądowo-wodnego.

N. rozwinął działalność w trzech kierunkach: budownictwa wodnego, unowocześnienia zdrojowisk i samorządowym. Wyspecjalizowawszy się w hydrotechnice i oczyszczaniu ścieków, projektował i budował wodociągi w Ciechocinku, Drohobyczu, Krynicy, Lwowie oraz projektował zakłady o sile wodnej na Popradzie w Cyganowicach i na Dunajcu w Mościskach. Z tego zakresu opublikował Zakłady o sile wodnej (Lw. 1910), rozdziały o fundamentach oraz budowie wodociągów w zbiorowym „Podręczniku inżynierskim” (Lw. 1926), wiele artykułów w „Czasopiśmie Technicznym”. W r. 1938 w osobnej broszurze podniósł sprawę drogi wodnej Bałtyk – Morze Czarne, zamierzając w ten sposób rozwiązać zagadnienie wodnego transportu śródlądowego Polski przez połączenie Gdańska z portem Sulina u ujścia Dunaju drogą Wisły, Sanu, Dniestru i Prutu do Dunaju, co wymagałoby skanalizowania całej Wisły, częściowo Sanu i Dniestru oraz budowy kanałów Katowice–Kraków, Jarosław–Rozwadów, nad Dniestrem Zaleszczyki–Czerniowce. Więcej jeszcze uwagi poświęcał projektom i przebudowie zdrojowisk w Krynicy, Busku, Szkle oraz unowocześnieniu zdrojowisk w Truskawcu, Iwoniczu, Rabce, Żegiestowie, Istebnej. Dużo uwagi poświęcił Krynicy, gdzie w r. 1916 powołany został na eksperta Zakładu Zdrojowego, a w r. 1919 przedłożył ministrowi zdrowia publicznego całościowy plan inwestycyjny obejmujący rozbudowę ogólnych urządzeń asenizacyjnych, zakładów leczniczych, dróg, domów administracyjnych i mieszkalnych, budowę teatru, szpitala, hal targowych, elektrowni. W r. 1920 rząd przyjął w całości program N-ego, powołał dla Krynicy komitet przebudowy zdrojowiska i zlecił N-emu kierownictwo robót. Jego energii zawdzięczać należy, że Krynica szybko przemieniła się w nowoczesne zdrojowisko czynne cały rok, a zarazem ważny u nas ośrodek sportów zimowych dzięki odpowiednim inwestycjom, co umożliwiło organizowanie pierwszych polskich mistrzostw narciarskich, hokejowych i saneczkowych. Z zakresu zdrojownictwa opublikował N. m. in. Powstawanie i sposoby ujmowania źródeł mineralnych (Lw. 1913), O sanacji Krynicy (W. 1913), Zasady odbudowy i przebudowy zdrojownictwa polskiego („Nasze Zdroje” 1920), Projekt ustawy zdrojowej (tamże 1920), Uzdrowienie i organizacja polskich państwowych zakładów zdrojowych („Czas. Techn.” 1924).

Trzecią grupą zainteresowań N-ego były sprawy samorządowe, początkowo w połączeniu z zagadnieniem uzdrowisk (szereg prac w „Samorządzie” w l. 1924–7), potem z racji sprawowania zarządu komisarycznego m. Lwowa (po zawieszeniu przez rząd lwowskiej Rady Miejskiej był komisarzem rządowym m. Lwowa w l. 1927–30), w związku z czym ogłosił Sprawozdanie z komisarycznego zarządu m. Lwowa za lata 1927–1930 (Lw. 1930). W okresie swego komisariatu położył nacisk na rozbudowę i modernizację wodociągów miejskich, na nowe ujęcia wodne w rejonie źródeł rzeki Szkło oraz nad Wereszycą, na rozbudowę kanalizacji, czyszczenia miasta, unowocześnianie ulic; on także doprowadził do zrealizowania koncepcji tzw. wielkiego Lwowa przez wcielenie podmiejskich wsi Kleparów, Zamarstynów, Zniesienie, Sygniówka, Kulparków, Kozielniki, Hołosko i in. W Polskim Tow. Politechnicznym był w l. 1925–9 wiceprezesem, w l. 1924–39 członkiem redakcji jego organu „Czasopismo Techniczne”. Na jego łamach zabierał też głos w sprawach zawodowych, np. Ustawa o wykonywaniu praktyki inżynierskiej i o izbach inżynierskich (1925); w r. 1924 wystąpił z oryginalną koncepcją utworzenia osobnego ministerstwa dla spraw techniki, a w r. 1927 w prasie z artykułem o przeszłości i bieżących potrzebach budowlanych Politechniki Lwowskiej. Zmarł N. 4 XII 1941 we Lwowie. Był odznaczony Komandorią Orderu Polonia Restituta i obywatelstwem honorowym Krynicy.

W małżeństwie z Zofią ze Smutnych miał dwóch synów, z których Adam, inżynier budownictwa lądowego, specjalizował się w budownictwie lotnisk.

Album inżynierów, s. 15, 17, 22; Olszewicz, Lista strat kultury pol.; Peretiatkowicz-Sobeski, Współcz. kultura pol.; – Aleksandrowicz S., Aktualne sprawy zakładów wodociągowych miasta Lwowa, Lw. 1930 s. 4, 8–9; Krynica, P. 1948 s. 43–4; Księga pamiątkowa Polskiego Towarzystwa Politechnicznego we Lwowie 1877–1927, Lw. 1927 s. 37, 76–8, 93; Nitribitt R., Hetper Z., Krynica, Żegiestów, Muszyna i okolice, Lw. 1930 s. 29–30, 33; Politechnika Lwowska, jej stan obecny i potrzeby, Lw. 1932 s. 17, 19, 34, 40, 83–6; Wąsowicz Z., Stara Krynica, Kr. 1932; – Programy Politechniki Lwowskiej 1920–1939; Szematyzmy Król. Galicji, 1905–14; – „Gaz. Lwow.” 1930 nr z 8 I, 16 I, 23 I, 26 I, 10 III, 7 VI; „Gaz. Poranna” 1929 nr 8748 s. 12 (dot. Rodziny); – AGAD: Zespół c. k. Min. Oświaty 164–u; – Informacje Bronisława Nadolskiego.

Stanisław M. Brzozowski